Ahmadinejad a gift to Isreal

Ahmadineajd: a gift to

Israel

(ترجمه فارسی پایین صفحه)

One of the strategies of the ninth cabinet was Ahmadinejad's aAhmttacks on certain sensitive international issues, like the holocaust. They tried to increase their international status by putting forth problems that don't have the smallest thing to do with the problems and issues faced by Iranians, and to present themselves as the sole supporter of Palestine among the impoverished nations of the Middle East. Apparently, Ahmadinejad's speech on "the disappearance of Israel from the world map" was inline with the prevalent slogans during the early days of the revolution. But not only did it not achieve those aims, but actually had the opposite effect. Rather, the organized, reckless foreign policy, alongside shutting down the political atmosphere in the country evened out the path for an international consensus against Iran and this too corresponded with Israel's position.
Mark Shimon Muller, Israeli researcher of Iranian descent, in a report called "The study of Iran following the emergence of reformism and its impact on Israel" wrote: "as we know, the Obama administration tries to limit Israel, and to drag Israel to the negotiation table with the Arabs so that by decreasing the problems in the Middle East, it will also decrease Israel's soace to maneuver. Returning the Middle East to safety is against Israel's interest. The Islamic Republic must be a tool to neutralize Obama's efforts. There can not be a dialogue with a democratic Islamic Republic, because a transparency in the talks will push the old anti-Israeli revolutionaries forward. So we must try out best to strengthen Ahmadinejad's government and to channel the Islamic Republic to become a nontransparent, one-sided government."
In addition, On June 16 (four days after the elections that lead to crisis after the fraudelent results were announced) Meir Dagan, current director of Mossad (the national intelligence agency of Israel) said to the committee of Defense in Israel’s parliament: “Existence of a radical government headed by Ahmadinejad in Iran would make it easier for Israel to justify Iran as a nuclear threat to the World.”

According to Jerusalem Post, Dagan called Ahmadinejad a ‘radical and dogmatic’ person and added:” Existence of such a person at the center of the executive branch of the Islamic Republic would allow for easier justification of Israel’s position on the nuclear dangers and threats posed by Iran.”

During the election campaigns, Mehdi Karoubi, the reformist candidate, briefly made a comment that to him “Ahmadinejad is Israel’s servant.” But who believes that a person who is consistently giving speeches against Israel’s positions is a servant of the occupiers [of Palestine]?

Philip Weiss is a Jewish but self proclaimed anti-Zionist who is against Zionist presence in the Promised Land. In May, this anti-Israel journalist published a report on his personal website about the meeting of AIPAC, (American Israel Public Affairs Committee) the greatest and most powerful Zionist lobby in the US. The title of this report is rather interesting:” AIPAC speakers portray Ahmadinejad as gift for Israel.”

According to Weiss’s writings, in the policy design conference of AIPAC two speakers emphasized: “Ahmadinejad is a ‘Bête noire’ (a French expression meaning ‘dark beast’ and implying a hateful creature that is a reason to hate and a cause of hatred) for our lobby (the AIPAC), and at the same time he is an ethereal gift given to us. If the Iranian people don’t choose Ahmadinejad in the next month elections, AIPAC positions against ‘Iran’s nuclear weapons’ would be harmed.”

Similar discussions were raised by Ilan Berman, the deputy at American foreign policy council, in the segment of the AIPAC for discussions on Iran elections. He added: “Ahmadinejad is gift that we need to preserve and protect. He talks as if he is going to murder us, accordingly we can conclude that he has to be taken seriously. However, can he do what he says he would do? Our answer is: we do not know.”

Continuing on his page, Weiss points at a question asked from the audience regarding the same subject: “What would happen if Ahmadinejad loses the elections, and get replaced by someone who would promote less enmity, and animosity? What can we do then to stamp Iran’s threat in the world?” Kenneth Pollack, another prominent member of the AIPAC, agreed that they should start worrying.

These discussions, when brought side by side with that of the former Mossad director, opens up a new perspective: “Ahmadinejad’s hostile and antagonistic speeches has united the global community against his country, and this a significant and strategic service to Israel.” This former director of Mossad, Efraim Halevy, used these words on the Arabic Network ‘Al-Harreh’ and emphasized: “Never were we able in Mossad to perform and operate better inline withour benefits than what Ahmadinejad did for us.”

Efraim Halevy added: “radical statements of a president in Iran proves to everyone that the Iran of today, is in Iran that is impossible for coexistence. In this manner, Ahmadinejad would unite the whole world against Iran.”

By delivering harsh speeches against Israel, Mahmoud Ahamadinejad, was able to reverse a significant part of the preceding government's worldwide endeavors. Delivering slogans of peace and "Dialogue among Civilizations", Mohammad Khatami's government was a great danger to Israel. Contrary to common belief, what endangers Israel is not the fiery speeches and the threats of eliminating this regime from the map of the world - but it is introducing the Islamic Iran as a peaceful government in the world. Israel's position in Khatami's era, was at the weakest point of the past two decades. They still recognize the leftist political stream in Iran as the leading enemy of Israel.

Mark Muller writes in his research report: "The Iranian Revolution materialized because of an anti-Israel stance. Two general leftist and rightist movements came to power as a result of this revolution. The leftists enjoyed the support of [Imam] Khomeini. One can classify this movement into a combination of religious and secular - traditional and modern divisions. In general, the leftist movement had a anti-Israel stance, which it still maintains. Even though these days, it exposes less of its anti-Israeli disposition.

Israel realizes that the neo-Islamic movement in Iran, which has chosen Khatami in the past decade as its dignitary, will side with Palestine in its battle with Israel deep in its ideology, and although in guise, according to Muller, "it exposes less of its anti-israeli disposition", in practice it will adopt policies which lead to a weakened Israel. The best strategy to cripple Israel's militant disposition in the middle-east, is to present Iran as a peaceful country, which advocates dialogue and aspires for peace. Alternatively, any attempt to portray a ruthless Islamic Iran, will pump fresh blood into the aggressive and militant factions of the Israeli regime. This is reason enough for Israel to bolster extremism in Iran, whether directly or indirectly, and secure itself a golden opportunity, using the fiery words of the Iranian officials, words that on the surface, and in the opinion of the masses, are a threat to Israel.

In the fifth section of the booklet "The study of Iran following the emergence of reformism and its impact on Israel", Mark Muller writes about the current state of affairs in the Iranian government: "One should seek the origins of the non-religious rightist movements in Shah's prisons. This movement which is extremely radical and thus maintains a good relationship with us, is a continuation of the Marxist movements such as the Worker-communist Party, Rahe Kargar - Peykar - Koomleh, and other suppressed left parties. Additionally, a strong bond has been formed through the prisons of the Islamic Republic between the interrogators, who are generally radical and whose headquarters is currently in Kayhan newspaper, and the very radical religious and anti-clerical movements such as the radical rightist religious movements that are against the revolution like Mesbah Yazdi movement and anti-Montazeri movements like Seyed Monireddin Hoseini movement and Hojjatiye organization, and also followers of Ahmad Fardid who are primarily intellectuals interested in Heidegger and the Frankfurt school of thought.

According to Muller, this wave is the most important, and most unknown wave in the Iranian establishment and is a remainder of the extremist factions which are organized by political-military groups. He says: “we cannot analyze this wave easily, because it does not have a stable characteristic, like being revolutionary or being religious. Rather, it is more inclined towards power, and takes positions based on the circumstance, rather than its political weight. Because this wave has deep problems with Qom and the marjas [grand ayatollahs], it is trying to replace the clerics with the maddahs [those who sing and recite religious songs and speeches] and thus try to shake the base of the traditional clerics. It has succeeded in this path. I think this wave has the potential to be invested, and will note create any problems for us, and my reasons will be explained in the rest [of this document].

Mark Muller than provides his suggestions, and encourages Israel to increase its cooperation with Iranian security forces, and inclines them to continue crushing reformists. Because it is his belief that “the government must not allow these actions to continue, and must silence opposition as swiftly as possible.”

He believes: “the Iranian government must not allow the green movement to become stronger and widespread [throughout the world] and the best strategy for the government is to plague the movement with violence and alongside these moves, it must work to better the economy, to put the existence of the green movement to question.

In another part of this document, he analyzes the current situation in Iran after four years of Ahmadinejad, and writes: “it is important to note that the Islamic Republic is in a position of weakness, and maximum concessions can be demanded. This can be done by Russia, which is Israel’s oldest ally.”

***
In the beginning of this report, we referred to Majid Ansari’s speech, who is a distinguished member of the expediency council and the Association of Combatant Clerics and who is considered a traditional leftist. Along with many other experienced revolutionaries, he believes that the goal of omitting the real pro-Imam waves from the higher levels of the power structure is to change the essence of the establishment. He raises concerns about suspicious moves at the top of the establishment to overthrow the system. This is exactly a method Muller suggests to the Israeli statesmen: “the politics of omitting revolutionaries at the hands of the right must be continued until the Islamic regime is brought to a total standstill. We must more seriously pursue the act of influencing internal matters via internal proxies, it is necessary that individuals like Mashaie and Samareh have more power.”

The reports of Samareh meeting with Western counterparts in Europe, and Esfandiyar Mashaie’s comments about friendship with Israel( who is currently Ahmadinejad’s chief-of-staff) are clear signs of the strengthening of Israel’s position in the top of the IRI hierarchy. These stand next to [evidence like] the meeting of the minister of higher education with his Israeli counterpart, the news of Mashaei’s secret meeting with Shaul Mofaz who then headed the ministry of defense, Ahmadinejad’s pointless insistence on denying the holocaust and his hard anti-Israel rants during the first year of his presidency, all signify a tactical relationship between the rightist extremists [in Iran] and the warmongering Israelis.
Israeli journalist, Uri Avnery is a peace activist and former member of the Knesset. He published a piece a few months back in the English newspaper, the Morning Star: “I am not saying that Iranian President Mahmoud Ahmadinejad is an agent of Israel's secret service Mossad. Absolutely not. I don't want to be sued for libel. I am only saying that were he an agent of Mossad, he would not behave any differently. And, if he did not exist, Mossad would have had to invent him. Either way, the assistance he is giving to the government of Israel is invaluable.”
He then continues on the subject of forgetting the Holocaust and how Israel needs to remind this subject: “Everything here roots back to the Holocaust day when Jews in Israel and all other corners of the world remember the massacre of millions of Jews. The memory of the holocaust creates a union between all Jews around the globe. Every Jew knows that if the Nazis have got their hands on them they would have perished too. Hence, all the Jews feel that they have a duty to keep the memory of the victims alive. In this deep feeling, there’s political consideration: All the Jews in the world support the government of Israel, a government that calls itself ‘the government of Holocaust survivors.’ “

“But ties pass and memories fade away. Therefore there is a need for a tool to revive the memories and strengthen this unity, and who better than a real enemy with the name ‘Second Hitler’ that would provoke millions of Jews? Once this ‘second Hitler’ was Jamal Abd-Al-Naser, they called him the Egyptian dictator. Next, they gave this title to Yaser Arafat and most recently Hamas was playing in that role, but none of these were enough. There’s no way to convince everyone that Hamas has the power to annihilate Israel. Ahmadinejad is the best fit for this role. He has openly denied the Holocaust. In his speeches he asked for Israel to be wiped off the map. He works on the production of the atomic bomb. Such factors decpit a horrifying picture of him because with a few atomic bombs he can obliterate Israel. Therefore, we have a ‘second Hitler’ who wants to organize the second holocaust. Thus, all the Jews around the world must come together against him. How can the Jews do this without him?”

* * *
Now maybe we can understand the words of Majid Ansari and understand why he’s talking about the existence of a political stream trying to overthrow the system inside the establishment. We can understand why he is revealing the intentions [of that political stream] to remove allies of the Imam to deteriorate the establishment. Before this too, the pro-Imam factions have been omitted from the political scene: the second Assembly of Experts, Fourth Parliament, and 7th Parliament. But nobody said then that these omissions mean overthrowing the establishment.
Today however our situation is different. Those who cry in favor of the oppressed Palestinian nation have been doing the most service to Israel. Accordingly, the occupiers of Palestine do their best to strengthen them. Quds day is the day for the cry of protest against the governance of this idea; the idea that in appearance constantly condemns oppressors, but in reality does not stop at anything to expand his reign of oppressions.

Quds day, is the day of the oppressed, the day the poor overcome the oppressors. It is the day when nations can chant against the oppressors who rule aggressively.

--------------------------------------------------------------------

یکی از سیاستهای دولت نهم به ریاست محمود احمدینژاد در ابتدای تشکیل، حمله به برخی مسائل مورد حساسیت بینالمللی از قبیل «هولوکاست» بود. آنان تلاش کردند با طرح مسائلی که کوچکترین ارتباطی به مسائل و مشکلات مردم ایران نداشت، در جهان نام و اعتباری کسب کنند و خود را به عنوان یگانه منجی مردم مظلوم فلسطین به رخ ملتهای مستضعف خاورمیانه بکشند. سخنرانیهای آتشین احمدینژاد با محوریت «محو اسرائیل از روی نقشه جهان» ظاهرا" در راستای شعارهای ابتدای انقلاب طراحی شده بود اما در نتیجه نه تنها اهداف شعارهای اصلی را برآورده نکرد، بلکه نتایجی کاملا" متفاوت به بار آورد. چرا که هماهنگی ماجراجویی در سیاست خارجی و بستن فضای سیاسی در داخل ایران، راه را برای اجماع بینالمللی علیه ایران هموار میکرد و این کاملا" در مسیر خواستههای دولتمردان اسرائیلی بود.ا

مارک شیمون مولر، محقق اسرائیلی ایرانیالاصل، در جزوهی «بررسی وضعیت ایران پس از ظهور رفرمیسم و اثر آن بر اسرائیل» مینویسد: همانگونه که میدانیم، دولت اوباما تلاش مینماید اسرائیل را محدود کرده و به پای میز مذاکره با اعراب بکشاند تا از این طریق با حل مشکل خاورمیانه قدرت مانور اسرائیل را سلب نموده و امنیت را به خاور میانه برگرداند و این با منافع اسرائیل در تعارض کامل است. جمهوری اسلامی باید ابزاری باشد در جهت خنثی نمودن اهداف اوباما. با جمهوری اسلامی دموکراتیک نمیتوان گفتوگوی سیاسی داشت چون شفافیت در گفتوگو با ایران، نیروهای ضد اسرائیل و انقلابیون قدیمی را به صحنه خواهد آورد. پس باید تلاش نمائیم با تقویت هرچه بیشتر دولت احمدینژاد، جمهوری اسلامی را بسوی تک صدا و غیر شفاف بودن سوق دهیم.»
مئیر داگان، رییس موساد، سازمان اطلاعاتی اسرائیل، نیز روز 26 خرداد، یعنی دقیقا چهار روز پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در ایران که با اعلام نتایج تقلبی به بحران انجامید، در برابر کميتهی روابط خارجی و دفاع کنست، پارلمان اسرائيل، حاضر شد و گفت: وجود دولت تندرویی با ریاست محمود احمدینژاد در ايران، موجب خواهد شد که اسرائيل بتواند آسانتر تهديد اتمی ايران را برای جهانيان توجيه کند.
به نوشتهی روزنامه «جروزالم پست»، داگان، محمود احمدی نژاد را يک فرد «تندرو و دگم» ناميد و تصريح کرد: وجود چنين فردی در راس دولت جمهوری اسلامی، موقعيت اسرائيل را برای توجيه خطرها و تهديدهای اتمی ايران آسانتر خواهد کرد.ا

مهدی کروبی کاندیدای اصلاحطلب انتخابات ریاست جمهوری، در دوران مبارزات انتخاباتی، یکبار اشاره کرد که از نظر او «احمدینژاد خادم اسرائیل است». اما چه کسی باور میکند فردی که از سحر تا شام مرتبا" علیه مواضع اسرائیل سخنرانی میکند «خادم» اشغالگران باشد؟
فیلیپ وایس یک یهودی آمریکایی است. او خود را یک «آنتی صهیونیست» معرفی میکند که با حضور صهیونیستها در سرزمین موعود مخالف است. این روزنامهنگار ضداسرائیل در اردیبهشت ماه گزارشی از نشست ماهانهی بزرگترين و نيرومندترين لابی صهیونیستها در آمریکا (آیپاک) در سایت شخصی خود منتشر کرد. عنوان این گزارش جالب است: «سخنرانان آيپاک، احمدینژاد را هديهيی برای اسراييل میدانند».
به نوشتهی وایس، در کنفرانس سياستگذاری آيپاک، دو سخنران تأکيد کردند: احمدی نژاد يک bete noir (اصطلاحی برگرفته از زبان فرانسه، به معنای لغوی جانور سياه، و معنای مجازی موجودی نفرت انگيز، و موجبی و بهانهای برای نفرت و ايجاد نفرت ـ م) برای لابی ماست، و در همان حال، هديه و لطفی است که بر ما ارزانی شده است. اگر مردم ايران، احمدی نژاد را در انتخابات ماه آينده به رياست جمهوری ايران برنگزينند، موقعيت آيپاک در زمينهی تبليغ عليه «سلاح های اتمی ايران» آسيب خواهد ديد.ا

اين سخنان را ايلان برمن، که معاون «شورای سياست خارجی آمريکا» نيز هست، در آن بخش از نشست آيپاک که به بررسی انتخابات در ايران اختصاص داده شده بود، گفت و اضافه کرد: «احمدی نژاد هديهای است که ما به حفظ و نگهداری آن نيازمند هستيم. او آنچنان از ما سخن میراند که گويا میخواهد ما را به قتل برساند، و بر اين مبنا چنين نتيجهگيری میشود که بايد او را جدی بگيريم. اما آيا او میتواند آنچه میگويد را انجام دهد؟ پاسخ ما اين است که نمیدانيم.»ا

وایس در ادامه، به سوال یکی از حاضران در جلسه دربارهی همین سخنان اشاره میکند که پرسید: چه اتفاقی خواهد افتاد اگر احمدی نژاد در انتخابات ماه ژوئن شکست بخورد و جای خود را به کسی بدهد که کمتر فتنهانگيزی و آتشافروزی میکند؟ در آن صورت، ما چه میتوانيم بکنيم تا خطر ايران را در افکار عمومی جهان، عمده سازيم؟ کِن پولاک [عضو برجستهی ديگر آيپاک] در پاسخ به اين پرسش، تصديق کرد که در آن صورت بايد نگران بود.
این سخنان، آن هنگام که در کنار سخنان رییس سابق موساد قرار میگیرد، معنای تازهای پیدا میکند: سخنان آتش افروزانهی احمدینژاد، جامعهی جهانی را عليه کشور او متحد کرده است. و اين يک خدمت بزرگ و کليدی به اسرائيل است. اين را رئيس سابق موساد، افراييم هاليوی (هاليفی)، در تلويزيون عربی زبان «الحرّه» بر زبان آورد و تاکید کرد که: «ما هرگز در موساد قادر نبوديم عملياتی بهتر از آنچه احمدی نژاد برای ما انجام میدهد، انجام دهيم.»ا

افراييم هاليوی افزود: اظهارات افراطی يک رئيس جمهوری در ايران، برای همه کس ثابت میکند که ايرانِ امروز، ايرانی است که همزيستی با آن غير ممکن است. احمدی نژاد، به اين گونه، تمام جهان را عليه ايران، متحد میسازد.ا

محمود احمدینژاد، با ایراد سخنرانیهای تند علیه اسرائیل، توانست بخش بزرگی از فعالیتهای جهانی دولت پیش از خود را خنثی کند. دولت محمد خاتمی با شعار تنشزدایی و گفتوگوی تمدنها خطر بزرگی برای اسرائیل بود. برخلاف باور عوام، آنچه برای اسرائیل خطرناک است، نه سخنرانیهای آتشین و تهدید این رژیم به حذف از روی نقشه جهان، بلکه معرفی کشور اسلامی ایران به عنوان حکومتی صلحجو در جهان است. موقعیت اسرائیل در دوران خاتمی، در ضعیفترین شرایط خود در دو دههی اخیر بود. آنان هنوز هم جریان چپ خط امامی را دشمن درجه یک اسرائیل در ایران میدانند.ا

مارک مولر در جزوهی تحقیقی خود مینویسد: «انقلاب ایران با جهت گیری ضد اسرائیلی بهوقوع پیوست. دو جریان کلی راستگرا و چپگرا در اثر این انقلاب به قدرت رسیدند. جریان چپ گرا از حمایت (امام) خمینی برخوردار بود. این جریان در درون خود به ترکیبی از مذهبی و غیر مذهبی - سنتی و مدرن قابل تقسیمبندی است. در مجموع جریان چپ جهتگیری ضد اسرائیلی داشت و دارد. اگرچه این روزها جهتگیری ضد اسرائیلی خود را کمتر نشان میدهد.»ا

اسرائیل بهتر از هر کس میداند که جریان نوگرای اسلامی در ایران که در یک دههی اخیر خاتمی را بهعنوان نماد خود برگزیده است، در عمق ایدئولوژیاش در نزاع میان فسلطین و اسرائیل، جانب ملت فلسطین را میگیرد و اگرچه در ظاهر به نوشتهی مولر «جهتگیری ضد اسرائیلی خود را کمتر نشان میدهد» اما در عمل سیاستهایی را در پیش میگیرد که به تضعیف اسرائیل منجر میشود. هیچ تاکتیکی بهتر از معرفی ایران به عنوان کشوری صلحجو، حامی گفتوگو و خواهان آرامش نمیتواند مواضع جنگطلبانهی اسرائیل را در خاورمیانه تضعیف کند و از آن سو هرگونه تلاش برای خشن جلوه دادن نظام اسلامی ایران بهسان خونی تازه در رگهای بخش خشونتگرا و جنگطلب رژیم اسرائیل جریان مییابد. همین دلیل کافی است که اسرائیل مستقیم و غیرمستقیم به تقویت افراطیگری در ایران کمک کند و از سخنان آتشین دولتمردان ایرانی که به ظاهر و در نگاه تودهها تهدیدی برای اسراییل است، فرصتی طلایی برای خود خلق کند.ا

مارک مولر در بخش پنجم جزوهی «بررسی وضعیت ایران پس از ظهور رفرمیسم و اثر آن بر اسرائیل» دربارهی جریان فعلی حاکم بر دولت ایران مینویسد: ریشهی جریان راست غیر مذهبی را باید در زندانهای شاه جستجو نمود. این جریان که بسیار افراطی است و به همین دلیل رابطه خوبی با ما دارد، ادامه جریانات چپ مارکسیستی مثل حزب کمونیست کارگری و توابین گروههای چپ مثل راه کارگر- پیکار - کومله و سایر احزاب سرکوب شده چپ است. همچنین پیوند خوبی از طریق زندانهای جمهوری اسلامی بین بازجوها که عموما افراطی هستند و مقر آنها در حال حاضر در روزنامه کیهان است و نیز جریانات مذهبی بسیار افراطی و ضد روحانیت مثل جریانات روحانی راست افراطی مخالف انقلاب مثل جریان مصباح یزدی و جریانات ضد منتظری مثل جریان سیدمنیرالدین حسینی و انجمن حجتیه و نیز گروه پیروان فکری احمد فردید که عمدتا روشنفکران علاقمند به هایدگر و مکتب فرانکفورت هستند و ... برقرار شده است.ا

به نوشته مولر، این جریان در حال حاضر مهمترین و ناشناخته ترین جریان در بدنه و راس حکومت ایران است و در واقع ائتلافی است از باقی ماندهی جریانات افراطی که توسط نیروهای امنیتی - نظامی سازماندهی شدهاند. او میگوید: این جریان را نمیتوان به راحتی تحلیل نمود، چون ویژگی پایداری مثل انقلابی بودن یا مذهبی بودن را دارا نیست. بلکه بیشتر دنبال قدرت است و متناسب با موقعیت و نه لزوما وزن سیاسیاش موضعگیری مینماید. این جریان چون با روحانیت قم و مراجع تقلید مشکلات جدی دارد، سعی نموده تا مداحان را جایگزین روحانیت نماید و از این طریق به روحانیت سنتی ضربه وارد نماید و در این راه نیز موفق عمل نموده است. به نظر من این جریان ارزش سرمایه گذاری دارد و هیچ مشکلی برای ما ایجاد نمیکند که در ادامه دلایل بصورت مشروح آمده است.ا
مارک مولر سپس موارد پیشنهادی خود را در چند بند ارائه میدهد و دولت اسرائیل را تشویق میکند تا با گسترش ارتباط با دستگاههای امنیتی ایران، آنان را به تشدید سرکوب رفرمیستها ترغیب نماید. چرا که به عقیده وی «دولت نباید اجازه دهد آکسیونها ادامه پیدا کنند و باید هرچه سریعتر و بصورت رعدآسا مخالفین را سرکوب نماید.»ا

او معتقد است: دولت ایران نباید اجازه دهد جنبش سبز عمیق و جهانی شود و بهترین راهکار برای دولت به خشونت کشاندن جنبش است و در کنار این سرکوب، لازم است دست به اصلاحات اقتصادی بزند تا منطق جنبش سبز را با مشکل جدی مواجه کند.
وی در بخش دیگری از این جزوهی راهبردی، به شرایط فعلی جمهوری اسلامی ایران پس از پایان دوران چهارساله احمدینژاد میپردازد و مینویسد: توجه به این نکته که جمهوری اسلامی در موضع ضعف است و میتوان حداکثر امتیازات را از او گرفت، اهمیت ویژهای دارد. این عمل، با واسطهی روسیه که قدیمیترین متحد اسرائیل است، عملیتر به نظر میرسد.ا

* * *

در ابتدای این گزارش به سخنرانی مجید انصاری، عضو برجسته مجمع تشخیص مصلحت نظام و مجمع روحانیون مبارز که از جریانهای اصیل چپ اسلامی به شمار میآید، اشاره شد. وی در کنار بسیاری دیگر از انقلابیون باسابقه، هدف از حذف جریانهای خط امامی از سطوح بالایی ساخت قدرت در ایران را استحالهی کامل و تغییر ماهیت نظام اسلامی میداند و از وجود جریان برانداز مشکوکی در سطوح عالی نظام ابراز نگرانی میکند؛ موضوعی که دقیقا در جزوهی پیشنهادی مارک مولر به دولتمردان اسرائیلی، بهعنوان یکی از راهکارها مطرح شده است: «سیاست حذف انقلابیون توسط جریان راست مجاور باید ادامه یابد تا رژیم اسلامی به استحالهی کامل برسد. نفوذ نیروهای مطمئنتر را از طریق سرپل های درون دولت با جدیت بیشتر دنبال نمائیم. لازم است افرادی مثل آقای مشایی و ثمره اختیارات بیشتری داشته باشند.»
اخبار دیدارهای مخفیانه و آشکار ثمره هاشمی با طرفهای غربی در اروپا و سخنان اسفندیار مشایی، رئیس دفتر فعلی محمود احمدینژاد، دربارهی دوستی با اسرائیل، نمونههای آشکاری از نفوذ جریان پیگیر روند تقویت اسرائیل در خاورمیانه در سطوح بالای نظام اسلامی است. اینها در کنار افشای دیدار وزیر علوم دولت احمدینژاد با وزیر اسرائیلی، اخبار دیدار مخفیانهی مشایی با شائول موفاز وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی، تاکید بیدلیل محمود احمدینژاد بر انکار ماجرای هولوکاست و سخنرانیهای شدیداللحن ضد اسرائیلی در سالهای اول زمامداری وی، همگی حاکی از وجود ارتباطات تاکتیکی میان افراطیون راستگرا و جنگطلبان اسرائیلی است.ا
یوری آونری روزنامه نگار اسرائیلی، فعال صلح فلسطین و اسرائیل و عضو سابق کنست است. او چند ماه قبل در مقالهای که در نشریه انگلیسی مورنینگ استار به چاپ رسید، مینویسد: من منظورم این نیست که احمدینژاد عامل سرویس مخفی اسرائیل یعنی موساد است. اصلا چنین نیست، نمی خواهم به خاطر چنین تهمتها یا شایعاتی تحت تعقیب قرار بگیرم. فقط منظورم این است که اگر مامور موساد بود، متفاوتتر از این عمل نمیکرد که می کند؛ و اگر مامور نبود، موساد تمام سعی خود را در استخدام او میکرد!ا

او در ادامه از فراموشی ماجرای هولوکاست و نیاز اسرائیل به یادآوری این موضوع سخن میگوید: تمام اینها به روز هولوکاست باز میگردد، زمانی که یهودیان در اسرائیل و دیگر نقاط جهان خاطرهی میلیونها جانباختهی آن قتل عام را زنده نگاه میدارند. خاطرهی هولوکاست تمام یهودیان دنیا را با هم متحد میکند. هر یهودی میداند که اگر نازیها به آنها هم میرسیدند، آنها هم به قافلهی مرگ میپیوستند. بنابراین همهی یهودیان حس میکنند که وظیفه دارند خاطرهی قربانیان را زنده نگاه دارند. در این احساس عمیق، یک ملاحظهی سیاسی نیز وجود دارد: اینکه همهی یهودیان در دنیا دولت اسرائیل را، که خود را "دولت بازماندگان شعاح (کسانی که در هولوکاست قربانی شدند)" مینامد، پشتیبانی میکنند.ا
اما زمان می گذرد و خاطره ها نیز محو میشوند. بنابراین نیاز به وسیلهای است که آن خاطره را مجددا زنده کند و این همبستگی را محکمتر، و چه کسی بهتر از یک دشمن واقعی به نام "هیتلر دوم" که ذهن میلیونها یهودی را تحریک کند؟ یک بار، این هیتلر دوم، جمال عبدالناصر بود که او را دیکتاتور مصری میگفتند. دفعهی بعد این عنوان را به یاسر عرفات دادند. تا چندی پیش هم حماس این نقش را بازی میکرد، اما این مقدار کافی نبود. هیچ راهی نیست تا بتوان بقیه را متقاعد کرد که حماس امکان نابود کردن اسرائیل را دارد. احمدی نژاد بهترین گزینه برای این نقش است. او آشکارا وقوع هولوکاست را انکار کرده است. او در گفتههایش خواستار محو اسرائیل شده است. او روی تولید بمب اتمی کار میکند. همین عوامل است که از او چهرهای هولناک می سازد، چون با چند بمب اتمی می توان کل جمعیت اسرائیل را نابود کرد. بنابراین، ما یک "هیتلر دوم" داریم که میخواهد "هولوکاست دوم" را پایه گذاری کند. از این رو تمام یهودیان سراسر دنیا باید علیه او بسیج شوند. یهودیان بدون او چطور میتوانند چنین کاری انجام دهند؟

* * *

حالا شاید بتوان معنی سخنان مجید انصاری را دریافت که چرا از وجود جریانی برانداز در درون نظام سخن میگوید و از قصد حذفکنندگان خط امامیها برای استحالهی نظام پرده برمیدارد. جریان خط امام (س) پیش از این هم دستکم سه بار از صحنهی سیاسی حذف شده بود: خبرگان دوم، مجلس چهارم و مجلس هفتم. اما کسی در آن زمانها نگفت که این حذفها به معنی براندازی نظام است.
امروز اما وضعیت فرق میکند. آنان که شعار حمایت از ملت مظلوم فلسطین سر میدهند، بیشترین خدمات را به دولت اسرائیل کردهاند و بنابراین رژیم سرکوبگر فلسطینیان نیز تمام تلاش خود را برای تقویت آنان به کار بسته است. روز قدس، روز فریاد علیه حاکمیت این نگاه است؛ نگاهی که در ظاهر به محکومیت ظالم میپردازد، اما در حقیقت از هیچ تلاشی برای گسترش دایرهی ظلم فروگذار نمیکند.
روز قدس، روز پیروزی مظلومان و مستضعفان بر مستکبران است، روز فریاد ملتها بر کسانی که غاصبانه بر آنها حکومت میکنند.